Malezya’da yaşayan ne ilk Türk’üm, ne çevremizde yurtdışına taşınmış göçmen hayatı yaşayan ilk kişiyim. Buraya gelmeden araştırmalar yaparken çok kıymetli bir insanı bulmuş ve ondan bir sürü şey öğrenmiş olsam da (sağ ol var ol Zehra, cansın), bir çok göçmen hayatı yaşayan arkadaşımla yazışmış hatta zoom’dan kahveler içmiş olsam da (Özlem, Betül bi tanesiniz..), insanın bu işi kendi deneyimlemesi bambaşka! ☺️ Yine de merak edenler için iki satır (yine destan tabii) yazayım. 😄

Öncelikle İngilizce seviyeniz ne olursa olsun, daha önce yurt dışında yaşamadıysanız veya ailenizde bir native speaker’a maruz kalmadıysanız zor, vallahi de zor billahi de zor. Barış buraya Nisan başında geldi. Bizim ev & okul seçmek için geldiğimiz bir 10 günlük ziyareti saymazsak taşınmamız Haziran sonunu buldu. Biz gelene kadar bence Barış çoktan halletmiş o konuyu. Hala zorlanıyorum diyor ama yalan, ben şahidim gayet iyi. Yine de şimdilik onun yerinde olmak istemem. Abi 5/10 (7/24 gibisinden, hatta bazen 7/19) full İngilizce konuşup, tek kelime Türkçe konuşamadan dert anlatılır, sunum yapılır, tartışılır, ekip yönetilir, yöneticine meram anlatılır mı yaw! ☺️ (Barış ve bilimum göçmen arkadaşlarım bu satırları gülümseyerek okuyorsunuz biliyorum) Size hayranım!💙 Ben bi settle down olayım, o işe sonra bakarız belki. Şimdilik burada expat karısı olmak da zor. Efendim gelelim yavaş yavaş zorluklara.

*

Bir kere ilk aklıma gelen, bilimum ev işleriyle hep ben ilgilendim. Öncelikle evdeki iş bölümümüzü aktarayım. Barış çalışıyor (evet yine bildiğiniz gibi bol mesaili, onda hiç bi değişiklik yok) eve para getiriyor, faturalarımızı ödüyor; ben geri kalan tüm işler, tamirci, ev işleri, temizlikçi, Deniz’in tüm okul işleri, Deniz’in yaşadığı bu büyük değişiklikte gerekli psikolojik desteğin verilmesi ☺️ ile ilgileniyorum. Özetle burada yaşamamız için tüm maddi destek Barış’tan, tüm manevi destek ve sorumluluklar benden.

*

Bu noktada önce tamirci işlerinde zorlandım. Böyle bi çırpıda okuyunca bunları, çok kolay gibi gelecek sizlere ama bazen valla canım çıktı. Mesela şu tamirci süreçlerinde. Abi ne bileyim ben, davlumbaz ne demek, ocak düğmesi ne demek, sıcak su borusu ne demek! (en kolayı da buydu) Sonra başladı temizlikçi süreçleri, orada da toz almayı, süpürmeyi öğrendik ☺️ ‘Canım orayı kireç izi bırakmayan şu sprey ile silebilir misin? Bugün köşe bucak temizleyelim lütfen.’ Mesela eline sağlık demek istiyorum ‘good Job’ mı denir abi veya kolay gelsin demek istiyorum mesela, sitenin görevlilerine ‘good luck’ mı denir. Ortaya gülümseyerek bi ‘hello’ bırakıyorum site görevlilerine, artık idare ediyorlar ama kolay gelsin diyememek içimi sıkıyor. Güzel Türkçemiz. 💙-ki ara ara benim de katlettiğim. Öf ya derdin de bu mu diyorsunuz değil mi, evet şekerim bu. ☺️ Yeri gelmişken temizlikçi ücretleri sorulmuştu bana, yanıtlayayım: Burada da pahalı. Fakat pahalı anlayışı bence çok değişken. Yani kimi buranın parasına göre sadece rakam olarak bakıyor, kimi 4le çarpıp TL’sini yorumluyor. Rakam olarak TR’de aldığınız rakamın 4 katını alarak buraya geldiyseniz rakam olarak bakıp kıyaslamanızda hiç bir sorun yok. Ama öyle bir rakam kazanmıyorsanız bence burası ucuz bir yer hiç değil 😅 Ben size temizlikçi ücretini söyleyeyim, bu minvalde hangi şekilde yorumlayacağınıza siz karar verin. Saatlik ücreti 25RM ve 4 saat geliyor 100RM ödüyorum. Tr kafasıyla 4 saati 400TL olarak düşünebilirsiniz. Siz nasıl yorumladınız bilmiyorum ama bence pahalı 😄

*

Gelelim Deniz’in okuluna ve bana etkisine. Öncelikle çok yoğun bir okul 😁 Belki sadece sömestr yeni başladı diye bilmiyorum ama çok fazla iş var. O formu doldur, bu formu doldur, o toplantıya git, bu toplantıya git. Bence çok iyi bir şey, hiç bir itirazım yok ama çok yorucu. Hiç aşina olmadığım okul organizasyon şemaları var. Okul görevlileri var, gönüllü velilerden oluşan görevliler var, veli sınıf başkanı diyebileceğim biri var, WhatsApp grupları vs malum… Yorucu anacım. 😅 Bu tür toplantılarda upper intermediate ingilizcemle başlıyorum, çok kısa bir süre sonra intermediate ingilizcemle 1, bilemedin 2 saat kadar bunu sürdürüp, 2 saatten sonra beginner Ingilizce ile muhabbete devam ediyorum. 😂 Beynim yorulup beginner’a dönüştüğümde içimden bi ses ‘bi sus Pelin, soru sor bırak onlar konuşsunlar, amaaan onu da anlatmayıver’ diyorum ama malum benim adım Pelin konuşmazsam çatlarım çünkü. 😁Bu arada dedim ya 1-2 saat sonra beginner’a dönüşüyorum diye.. Şunu gördüm burada, bazen Upper intermediate ile beginner arasındaki çizgi çok ince! 😂 Bir gün nasıl başardım hiç bi fikrim yok, güzel güzel konuşurken womens dedim mesela! O sırada Barış’a bir bakışım var, tepeme bi tencereyle vur da yer yarılsın içine bi gireyim üstüm kapansın betonla, kimse görmesin beni, hiç yaşanmamış olsun o an dedim. Womens ne ya!! 🤦🏼‍♀️

*

İşin güzel tarafı burada kimse İngilizce’nize gülmüyor, yani tabii hiç bir memlekette ‘insan olan’ gülmez de yani önemsemiyorlar, o konuda inanılmaz anlayışlılar. Deniz’in okuldaki velileri çeşit çeşit memleketlerden expat olarak gelmiş kişiler ve onların karıları/kocaları. Mesela benim gibi expat karıları olduğu gibi sayıları azımsanmayacak kadar expat kocaları da var 🙂 Fakat buranın yerlilerine geldiğinizde beni en mutlu eden şey, yabancı bir ülkedeyim ve bildiğim tek dil (beginner Fransızcamı saymazsak) İngilizce ve buranın yerlileri İngilizce konuşuyor! Çöpçüsünden profesörüne herkes İngilizce biliyor. Almanya’ya, İtalya’ya gitsek bu kadar rahat edemezdim. Burada yaşadığım tamirci, temizlikçi iletişimlerine şükrdiyorum! Başka memlekette İngilizce bilen tamirci, temizlikçi nereden bulayım!…

*

Burada en büyük sıkıntım sevdiklerimden uzakta olmak. 🥺 Öyle böyle bir sıkıntı değil bu. Yaşayan bilir. Yaşayan ve alışanlara buradan selam olsun. Şu an beni çok zorluyor. 41 senelik hayatım, köklerim buradan 13K km (yazıyla on üç bin kilometre) ötede. Aklım onlarda. Birinin başı ağrısa baş ağrısı geçene kadar bana zaman geçmiyor. Benim başım ağrısa bi anda kendimi yalnız hissediyorum -ki çok şükür çekirdek ailem dışında şu hayattaki en büyük destekçim annem yanımda olmasına rağmen. O gidince görün bir de beni. O da aklımın kaldığı insanlardan biri olarak 13K km öteye gidecek. En büyük zorluk da 5 saat ileride olmamız. Sabah 6’da kalktığımda orada saat gece 1, burada saatler geçiyor öğlen 12 oluyor, orada daha sabah 7. Veya sevdiklerim işten eve geliyor, hemen hızlıca bi akşam yemeğini de yiyip belki bir şu Pelin’i arayayım demek istiyor ama o da ne 😳 orada saat 20 ya, burada gece 1. Dolayısıyla aramak, aranmak dert.  Bir arkadaşım ‘arkadaşsız kalmak nasıl bir duygu’ diye sormuştu, biraz zor bir duygu. Sevdiklerinden, köklerinden kilometrelerce uzakta olmanın bana verdiği yetkiye dayanarak çok insana kırılmışlığım vardır. Ama güzel tarafı, benim en iyi arkadaşım Covid’de şehir dışına taşınmıştı zaten. Dolayısıyla bizim için büyük bir değişiklik olmadı. Sürekli elimizde telefon whatsapplaşıyoruz. O ve bazı sevdiklerimle Zoom’dan kahveler içiyorum, virtual meetings 🙂 Kısaca yanyana olmak istedikçe bir yolu bulunuyor bir şekilde. Onunla da yetinmek gerek.

*

Genel olarak Kuala Lumpur ve burada yaşamdan bahsetmem gerekirse tablo çok kötü değil. İstanbul’da yaşamdan çok farklı değil. Daha bile iyi diyebilirim açıkçası. 💙 En büyük fark gözüm yeşile doyuyor, buna bayılıyorum. Bildiğiniz üzere geldiğimden beri (belki 12 ay böyle olacak bilmiyorum) ama her gün yağmur yağıyor, dolayısıyla betonun arasından yeşillik fırtlamasına şaşmamak lazım. Barış bana dönüp ‘Malezya’ dediği ilk günü unutmuyorum. Hayalimdeki şeriat olan Malezya, bu gördüğümden çok bambaşkaydı. Böyle şeriat nasıl oluyor henüz tam anlayamadım. Şöyle bahsedeyim biraz buradan, Malezya halkının (yüzdeleri Wiki’ye dayanarak iletiyorum) %55’i Malay, %25’i Çinli, %10’u Hint ve geri kalan %10 da çeşitli diğer etnik gruplarmış. Yani bir şeriat ülkesinde başka dinlerdeki halkla resmen -gördüğüm kadarıyla- kardeş kardeş yaşayan bir toplum var. Cami var -ki o ezan sesi insanı evinde hissettiriyor- az ileride budist tapınağı var. Buraya ilk ev & okul bakmak için geldiğimizde otelde bikinimle güneşleniyordum ve havuza baştan aşağı çarşaflı biri girdi; bana kötü kötü bakacak diye çok endişelendim ve göz ucuyla ara ara baktım önümde yüzerken ama bir kere bile bakmadı. Sonra da böyle nice olay gördüm, burada ne bikinili, mini etekli çarşaflıya bakıyor; ne çarşaflı bikiniliye mini etekliye cıkcıkcık çekiyor. Burada herkesin dini kendine- tam hayalimdeki gibi. Burada başka dinlere inanlara anlayışsız yaklaşan, cıkcıkcıktan ötesini söyleyen, puta tapıyorlar geyiğini yapınca Allahtan sevap point kazandığını düşünen tek kişinin Türk olduğunu duymanın derin üzüntüsünü yaşadığım da oldu. Sanki ona öbür tarafta elimizden tut dediler. Sana ne! Çok din konusuna girmek istemiyorum ben ama baktığı insanın dini ne olursa olsun ona baktığında Allah’ı görebilen insanlarla dolduruyorum çevremi ben her yerde olduğu gibi. Misal, Batu Cave’a gittim, kocaman bir Lord Murugan heykeli arkasında 272 basamak (çıkan biri olarak söylüyorum o 1272’dir olsa olsa) çıkıyorsun ve bir tapınak. Benim onların inanışlarına göre hareket edip onları anlamaya çalışmak ve kendi inanışıma göre Allah’a dua etmek hoşuma gidiyor. Neyse derin konular. Geçtim. Özetle çeşitlilik güzel, çok güzel. 💙 Hepsinin geleneklerini öğrenmek dinlemek güzel. Yerel halk çok yardımcı. Bir yer nerede diye soruyorsun, adam dükkanından çıkıp sana tarif etmek için belli bir süre seninle yürüyüp gösteriyor mesela. Sadece aşırı kuralcılar. Bu ne saçma kural, bi inisiyatif alsana kardeşim diyesim geliyor bazen karşımda ‘cannot cannot’ diye söylenen insana. 😂

*

Dediğim gibi yaşanan sıkıntılar bir yanda, güzellikleri de öte yanda. 12 ay boyunca 30-40 derece sıcaklıkta bir memleket olmasının bile bazen özenilesi güzelliği, bazen kaçılası bir kötülüğü oluyor. Ama genel olarak burayı sevdiğimi söyleyebilirim. Şimdi şansım annem bir 2-3 hafta daha burada ve bana inanılmaz destek oldu. Hem manevi destek, hem de yemek işi tamamen ondaydı. Hiç ne yapacağım diye düşünmediğim gibi, yemek hazırlamakla uğraşmadım. Yaprak sarmasından, tarhana çorbasına, karnabaharından köfteye aklınıza ne gelirse evde Türk yemeklerini yiyebilmemize olanak sağlayan bir kraliçe kendisi. 💙🧿 Allah nazarlardan saklasın, bu vesileyle hepinizden kendisine bir maşallahınızı, duanızı artık hangisini uygun görürseniz alırım 🥰🙏🏻

*

Yeterince destan kıvamında anlatmış olmama rağmen elbette anlatacak çok şey var ancak ana hatlarıyla durumu biraz çizmeye çalıştım. Tüm bu yazdıklarımı metaforlaştırmak gerekse bir teraziyi düşünürdüm. ⚖️ Bir kefede özlem, bazı kırgınlıklar, çeşitli zorluklar var; diğer kefede ailemle keyifli bir hayat. 💙🙏🏻 Keyifli bir hayatın ağır basması dileklerimle yazımı noktalıyorum. Kendinize çok iyi bakın, aklımı sizde bırakmayın! 🥰

*